Joe Bonamassa 2017 - Shipnet Fotografie

John Shipnet Fotografie - Radio Amateur PD7JV

Ga naar de inhoud

Hoofdmenu:

Joe Bonamassa 2017

Muziek/Concerten

Joe Bonamassa (Utica, New York, 8 mei 1977) is een Amerikaanse blues- en rockgitarist en -zanger.

Bonamassa groeide op als zoon van een gitaarhandelaar. Als vierjarige raakte hij in de ban van het gitaarspel van Eric Clapton. Bonamassa leerde gitaar te spelen en op zijn elfde gaf hij zijn eerste optreden, samen met B.B. King. Sindsdien toerde Bonamassa intensief mee met B.B King, die hem het vak leerde.

Op 14-jarige leeftijd ontmoette Bonamassa Berry Oakley jr.. Die zette de jeugdband Bloodline op, met Bonamassa, Miles Davis' zoon Erin, Robby Kriegers zoon Waylon en keyboarder Lou Segreti. Bloodline bracht één album uit en twee singles: Stone Cold Hearted en Dixie Peach.

In 2000 kwam Bonamassa's eerste album uit: A New Day Yesterday, dat geproduceerd werd door Tom Dowd. In zijn band speelden drummer Kenny Kramme en bassist Eric Czar, zowel tijdens de tournee als op het album. In 2002, 2003, 2004 en 2006 produceerde hij achtereenvolgens de cd's So It's Like That, Blues Deluxe, Had to Cry Today en You and Me, waarvan de laatste de stevigste blues bevatte. Zowel So It's Like That als You and Me belandde op de eerste plek in de Amerikaanse Billboard Blues Chart. In 2007 kwam het album Sloe Gin uit en in 2009 The Ballad of John Henry. Hierna bracht Bonamassa de live-dvd Live from the Royal Albert Hall uit, waar Eric Clapton een van de special guests was. Hierna bracht hij de live-dvd's Live fom New York-Beacon Theatre (2012) en in 2013 An Acoustic Evening at the Vienna Opera House uit. In maart 2010 kwam het album Black Rock uit en een jaar later Dust Bowl, waarna in 2012 de cd Driving Towards the Daylight verscheen. Hoewel bluesrock het overheersende genre op deze cd's is, komen er in verschillende nummers ook andere muziekinvloeden voor.

Tussendoor bracht Bonamassa in 2011 de cd Don't Explain uit, waarop hij samenwerkt met de Amerikaanse zangeres Beth Hart. Deze cd bevat elf soulcovers en niet zozeer bluesrock. Het vervolg op deze cd verscheen in mei 2013 en draagt de titel Seesaw, waarna ook getoerd werd, met als uitkomst het dubbelalbum Live in Amsterdam, dat in 2014 verscheen.

Begin 2013 bracht Bonamassa de cd We Want Groove uit met zijn project Rock Candy Funk Party, waarmee hij de funkkant op ging. In 2015 volgde het tweede album van Rock Candy Funk Party getiteld Groove is King. Tussen de twee albums in werd nog het livealbum Rock Candy Funk Party Takes New York: Live at the Iridium uitgebracht.

In 2014 verscheen het album Different Shades of Blue, met alleen composities van hemzelf.

Op 25 maart 2016 kwam Bonamassa's twaalfde album uit, onder de titel Blues of Desperation. Net als bij zijn vorige album ging hij ook hiervoor naar Nashville om voor het schrijven samen te werken met de topmuziekschrijvers James House, Tom Hambridge, Jeffrey Steele, Jerry Flowers en Gary Nicholson. De elf nummers van Blues of Desperation werden in vijf dagen met gerenommeerde muzikanten opgenomen in Nashvilles Grand Victor Sound Studios.

Bonamassa speelde samen met onder anderen John Lee Hooker, Albert Collins, Buddy Guy, James Cotton, Beth Hart en Eric Clapton.

In 2017 kreeg hij Sena Performers European Guitar Award uitgereikt door Jan Akkerman als opvolger van onder meer Brian May (Queen) en George Kooymans.