Status Quo London 2017

Muziek/Concerten

Status Quo, ook wel bekend als The Quo of gewoon Quo, is een Engelse rockband waarvan de muziek gekarakteriseerd wordt door een sterke boogie- en boogiewoogiestijl. De band heeft meer dan 60 hits in het Verenigd Koninkrijk behaald, meer dan welke andere rockband ook.[1] 22 singles bereikten de top tien in het Verenigd Koninkrijk.

De band begon in de vroege jaren zestig als de beatgroep The Spectres (niet te verwarren met de Australische groep The Spectres, waar Bon Scott in meespeelde voordat hij bij AC/DC kwam). Rond 1967 ontdekten de bandleden de psychedelische rock en veranderden zij hun naam in Traffic en niet veel later in Traffic Jam (om verwarring te voorkomen met de band Traffic van Steve Winwood). Aan het eind van dat jaar trokken ze Rick Parfitt aan en noemden ze zich Status Quo. Na een korte psychedelische periode met enkele grote hits, zoals Pictures of Matchstick Men, Black Veils of Melancholy en Ice in the Sun, veranderde Quo van stijl met het album Ma Kelly's Greasy Spoon. Geleidelijk werd met de albums Piledriver en Hello! begin jaren zeventig een breed publiek bereikt. De band ontwikkelde een eigen kenmerkende stijl van weinig akkoorden, makkelijke teksten en een stevig ritme. De band had wereldwijd grote hits met onder andere Mean Girl, Paper Plane, Caroline, Down Down, Break the Rules, Whatever You Want, Rockin' All Over the World, The Wanderer en In the Army Now, maar brak nooit door in de VS. De grootste hit had de band in 1975 met de liveversie van Roll over lay down, van het album Hello! (1973).

Het jaar 1982 stond voor Status Quo in het teken van hun twintigjarig jubileum. De band bracht een album uit getiteld: 1+9+8+2 (de som van de cijfers is 20). Drummer John Coghlan verliet de band tijdens de opname van dit album en werd vervangen door Pete Kircher. Ook Andy Bown werd toen officieel lid van Status Quo. Bown werkte toen al enkele jaren intensief mee met de band.

Op 14 mei 1982 speelde Status Quo in de N.E.C. in Birmingham. Onder het 11.000-koppige publiek bevond zich het prinselijke paar Charles en Diana. Een gedeelte van dit concert verscheen later dat jaar op een album getiteld: Live at the N.E.C.

In 1984 besloot de band te stoppen met toeren. Nog eenmaal werd een grootschalige wereldtournee ondernomen: de The End of the Road Tour. Deze werd afgesloten met een laatste optreden in Milton Keynes. Bassist Alan Lancaster verliet Status Quo en vestigde zich in Australië. Francis Rossi en Rick Parfitt werkten in 1984 mee aan de Band Aid-single Do They Know It's Christmas?. Dit nummer, dat wereldwijd een nummer 1-hit werd, werd opgenomen om geld in te zamelen voor de gigantische hongersnood in Afrika.

Alan Lancaster kwam nog eenmaal terug toen Status Quo in 1985 Live Aid opende met Rockin' All Over the World. Dit concert was een vervolg op de inzameling van Band Aid en werd op twee podia gespeeld: het Wembley Stadium in Londen en het JFK Stadium in Philadelphia. Hoewel op dit optreden vooral vooraf kritiek in de media werd geuit, kreeg de band het 72.000 man tellende publiek aan het meezingen en dansen. Achteraf erkenden de sceptici hun ongelijk.

In april 1986 besloten Parfitt en Rossi, na enig juridisch getouwtrek met Alan Lancaster over de naam Status Quo, toch weer op tournee te gaan, ditmaal in gezelschap van John 'Rhino' Edwards op bas, Jeff Rich op drums en Andy Bown op keyboards. In augustus van dat jaar kwam een nieuw album uit: In the Army Now. De titeltrack was een cover van het Nederlandse duo Bolland & Bolland. Dit nummer werd uitgebracht op single en de band had hier een van zijn grootste hits mee. In de voormalige Sovjet-Unie, waar toen de perestrojka was begonnen, verkreeg Status Quo met liveoptredens een supersterrenstatus.

Alan Lancaster gaf het Status Quo-repertoire een Australisch vervolg met zijn Lancaster Bombers. Ook John Coghlan bleef actief met het oude Status Quo-repertoire.

Na een aantal andere albums kwam Status Quo in 2002 met Heavy Traffic. Inmiddels was drummer Jeff Rich vertrokken en hij werd vervangen door Matt Letley. Met dit nieuwe album sloeg Status Quo opnieuw de weg van begin jaren zeventig in: stevige en ongecompliceerde rock.

Heavy Traffic werd in 2003 gevolgd door een coveralbum getiteld Riffs. Hierop waren niet alleen maar covers te beluisteren, maar ook opnieuw opgenomen klassiekers als Caroline, Whatever You Want, Down the Dustpipe en Rockin' All Over the World.

Op 19 september 2005 bracht de band weer een album uit: The Party Ain't Over Yet. De verschijning van dit album ging vergezeld van een wereldtournee. Bovendien werd in 2005 het feit gevierd dat Francis Rossi en Rick Parfitt elkaar veertig jaar geleden daarvoor hadden leren kennen. De tournee werd in december 2005 onderbroken vanwege gezondheidsproblemen van Rick Parfitt. Aanvankelijk werd keelkanker bij hem vermoed, maar dat bleek niet het geval te zijn.

Status Quo in Lichtenvoorde Arrowrock festival, 2006

De band speelde in 2006 op het Arrow Rock Festival in Lichtenvoorde.

Op 6 november 2006 kwam de eerste officiële live-dvd uit: Just Doin' It. Deze bevatte opnamen van het concert dat Status Quo in mei 2006 gaf in de N.E.C. in Birmingham.

Het Britse muziekblad NME riep Status Quo in 2006 uit tot de succesvolste Britse band ooit, omdat ze meer hitnoteringen (61) hadden behaald dan welke andere Britse band ook.

Op 1 juli 2007 speelde de band tijdens het Concert for Diana in het Wembley Stadium het nummer Rockin' All Over the World. Op 27 juli 2007 trad de band op tijdens de openingsdag van het Zwarte Cross-festival in Lichtenvoorde. Op 11 augustus van dat jaar was Status Quo afsluiter van de eerste editie van Pinkpop Classic.

Het 33ste album van Status Quo verscheen op 17 september 2007 en heette In Search of the Fourth Chord, een titel die verwees naar het feit dat Status Quo regelmatig (ten onrechte) werd verweten slechts van drie akkoorden gebruik te maken.

In september 2008 bracht Status Quo samen met de Duitse band Scooter een technoversie uit van Whatever You Want. Begin december van dat jaar kwam de band met zijn allereerste kerstsingle, It's Christmas Time.

In februari 2010 werd aan Rossi en Parfitt de Orde van het Britse Rijk uitgereikt voor hun bijdrage aan de popmuziek en inzet voor goede doelen.

In 2011 verscheen een cd met nieuwe nummers, Quid Pro Quo.

In september 2012 kwam de documentaire Hello Quo! van Alan G. Parker uit, waaraan ook de oud-leden van de Frantic Four, Alan Lancaster en John Coghlan, hadden meegewerkt. Lancaster en Coghlan speelden ook mee met Parfitt en Rossi tijdens een negen concerten tellende tournee in Groot-Brittannië in maart 2013.

In 2013 ging de speelfilm Bula Quo! in première, een actiekomedie geregisseerd door Stuart St. Paul, met Rossi en Parfitt in de hoofdrol.

Rick Parfitt werd op 22 december 2016 vanwege complicaties omtrent een schouderkwaal opgenomen in een ziekenhuis in het Spaanse Marbella. Twee dagen later, op 24 december, overleed hij aldaar op 68-jarige leeftijd aan de gevolgen van een infectie.Ook had hij in juni van dat jaar een zware hartaanval na een optreden in de Turkse badplaats Antalya. De band maakt zijn overlijden via de eigen website bekend.